Öyle sıkı tutacaksın ki sevdiğinin ellerini, parmaklarının arasından yıldızlar bile kaymayacak başka dünyalara.

Kaybettiklerin için çektiğin acıyı hafife alan biri, senin kaybettiğin kadar büyük bir şey kazanmamıştır hiç.

Gökyüzünde değil, insanın kendi içindedir uzay boşluğu, her yalnızlıkta biraz daha içine çeken...

Canavarlardan korkup battaniye altına saklanan çocuklar büyüdü... Ve geceyi battaniye yaptılar, karanlıkta düşüncelerden saklanabilmek için.

Her tarafım yalnızlık içinde. Kimse bilmez, ben hep kalabalığı oynarım kendi içimde...

Sabah olur... Dün gece yatarken giydiğin hayalleri, hüzünleri çıkarırsın üstünden. Diğer herkes gibi olmak için, öldürürsün bir önceki seni.

Hepimiz, birinin kül tablasında unuttuğu, sessizce yanıp tükenmeye çalışan sigaralarız

Bırak hayallere koşmayı, ben hatıralara takılıp düşmekten doğru düzgün yürüyemiyorum.

Hayallerim teninde 'dans' ediyor, ve sen bana katılmak yerine başkasıyla 'oturmakta' ısrar ediyorsun.

'O'nu neden unutamadığını sorarlar... "Parmak izleri bulaşmış hayallerime" diyemezsin.

Gün boyu hayalet gibi gezer bazıları... Anca 'gece' olduğunda, düşünceleriyle baş başa kaldıklarında ete kemiğe bürünebilirler.

Kafamın içinde öyle güzel bir dünya kurmuşum ki, ordan dışarı adım atmak istemiyorum.

Mesafeleri özetleyim; "Belki bana değil ama, hayallerime çok dokundun..."

Ben boşluğum... İçinde uçurumlar olan, 'eski'yi arkasında bırakmaya çalışırken eski püskü olmuş bir hiçim. "Ben artık geçmişin gölgesiyim"

Çok kez intihar etti düşüncelerim, kafamın içinde defalarca öldürdüm kendimi. Bir yabancıyım artık, bilmiyorum ben 'kimim'.

Ne varlığın belli ne yokluğun, git artık... "Çünkü sen benim 'yalnızlığımla' oynadıkça, canım daha fazla yanıyor."

Gündüzü gece yapar kafamın içindeki karanlık, karamsarlık... Benden başkasının aklında yatma, yorulunca gel yine benim kafamın içinde uyu.

Çünkü seni düşününce 'aklıma gökyüzü doluyor', ve ben her gece kirpiklerindeki yıldızları hayal etmeden duramıyorum.

Uçurumun kenarında tek ayakla durmuş, tam boşluğa düşecekken birinin belimden sarılıp beni çekmesini bekliyor gibiyim.

Senden sonra oram buram gece içinde kalmış, her damlada gözlerim biraz daha karanlık.

Biz çok erken bittik seninle, en başta tükendik be... Ve gariptir, bir o kadar geç kaldık birbirimize.

Alt dudağıma saklamışsın hayalini... Her nefeste kafama dolup, içimden taşıyorsun, gündüzleri bilmem ama, ben pek iyi değilim geceleri.

'O' çekip gider, ve sen artık 'başkasına ait olan' bir hayali yaşamaya çalışırken, kendin çoktan ölmüşsündür, farkında değilsindir belkide.

Uzay boşluğu misali içim... Kaçmak istediğim şeyler tarafından yutulmuş, sanki az evvel kusulmuş dışım.

Tam başka dünyalara koşacakken hatıralara takılıp düşen ahmaklarız... Belkide "bizler Geçmişimizde/Gelecek arayan kayıp ruhlarız"

Geçmişte olduğum kişiden, ve o kişinin yaşadıklarından bahsetmeyi sevmem... "Çünkü benim her dünüm kurtulmak istediğim bir gün"

Zayıfladı ruhum... Aldım acıları en karanlığa koydum. Sakladım derinlere, ve en dipten çıkardım, sattım seni sahte gülüşlere

Okyanus misali kafamın içi, daldıkça çıkamıyorum, çıksamda nefes alamıyorum... "Düşünceler tarafından boğuluyorum"

"Aklımın ucuna bile gelmezsin" demişti... Fark etmedi bile, ben tam oradan, aklının ucundaki 'O' uçurumdan intihar etmiştim.