Derler ya 'insan her acıya dayanır' diye. Yalan... Her acıda ölür, her seferinde biraz daha yabancılaşır kendine. Ve asla eskisi gibi olmaz.

Özlediğin insanın hayaline sarılmaya çalışır, sıcağını iliklerine kadar hissedersin. Ta ki gözlerini açıp, donarak öldüğünü fark edene dek.

Ben yazarak seni insanlara göstermeye çalışıyorum, sonra yazdıklarıma bakıyorum, ama hangi kelimenin arkasına saklandın bilmiyorum, yoksun.

'O'nun hediye ettiği, kirli, eski püskü hayalleri giyersin ya üstüne aylarca, "alışkanlık" işte...

Bir süre sonra teslim olursun, ölmeyi beklersin, soğuk, üstüne kar yağmış hayallerin altında...

Aşkta hata yapan; Onu seven kişinin göz yaşlarıyla temizlermiş kirli ellerini.

Düşünmek öldürüyor, zaten saat geç oldu... Uyusun artık hayalin, yeterince yorgun kafamın içi.

Yokluğunda var olmaya çalışan bir 'hiç'im.

Bitsin artık, her şeyi geride bırakayım diyorum. Arkama bakıyorum, hiçbir şey yok... En arkada zaten ben kalmışım. 'Kendimi bırakıyorum'

İnsanlar sizden bir 'sebep' yüzünden nefret etmez... Sizden nefret ederler, sonra nefretleri için bir 'sebep' bulurlar.

Çünkü her gece neşter vurur insan düşüncelerine, kafasının içinde saklı kalmış ne varsa akar gözlerinden.

Boş yere inanırmış insan, boş kalan yerini doldurmak için yok yere güvenirmiş.

Gözyaşlarımın mürekkebi tükendi, artık hayalini çizemiyorum eskisi gibi...

Biz, sigara dumanını fırça gibi kullanıp artık bize ait olmayan hayalleri gecenin karanlığına çizen ressamlarız.

Öyle sıkı sarıl ki 'düş'lerime, rüyalarımın ucu dokunsun sadece senin gülüşlerine.

Ve 'O' gittikten sonra göğüs kafesinde açılan boşluğu, kafandaki kalabalık doldurmaya çalışır...

Düşünceleri yaralıyorum bu gece. Artık geçmişi hatırlamak yok dedikçe, dikkatimi çekiyor "Kül tablamda yatan cesetler."

Unuttum diye geziyorum, aklıma bile gelmiyorsun... Kafamın içindeki karmaşada kayboluyorsun gün boyu. Ama gece... Gece başka.

İçine kapanıksın diyorlar... Bana 'nasılsın' diye hatır sorarken yüzlerine "gülümseme" takanlar.

Bileklerini keserken "benim derdim intihar etmek değil" dedi, kafasında bulutlar, gözlerinde yağmur... Derdim 'O'nu öldürmek.

İnsan 'çektiği acıyı bedeninden temizlemek için ağlarmış.' Dökülen her damlada geçmişte ki bir günahtan arınırmış.

Sen benim hayallerimi kırdın dedi kadın, ve adam tekrar sarılmadı kırılan parçalar batar diye...

Bazıları çığlıklarını duymaz, çeker gider... Bazıları fısıldasan bile fark eder.

Bütün kadınlar melektir, ama kadının sırtına kanat olup onu hayalindeki cennete taşımak adamın işi.

Hayaline tırnaklarımı geçirmekle hata etmişim, artık hatıralarımızı parmak uçlarımdan temizleyemiyorum.

Adam başkalarında gökkuşağı ararken, kadın aynaya baktığında gözlerinin etrafında ki siyahlarla savaşıyordu.

Çünkü sadece alışırsın, kimse gerçekten siyahı sevmez. Herkes maviye hasrettir, ama mavi asla gelmez.

Bi' başına kalınca anlarsın... Asla yetmeyecek çevrendeki insanların çokluğu, senin yalnızlığın O'nun yokluğu.

Hissizleşmek için, üşürken bile yalnızlığının kollarını dirseklerine kadar kıvırır terk edilen...

Bileklerine kıyamadı kadın, saçlarıyla intihar etti. Zaten adam o bilekleri tutmadı, anlamadı da kadının öldüğünü, ve gitti.

Bu gece aklımdan alıp kül tablasına bırakıyorum seni. Sen yanarken, belki mutlu eder dumanın beni...

Tam kalbine denk gelecekken, avuç içlerinle tuttuğun bir dilekten öteye geçemedi düşlerim.

Tamam dedi, kabul... Gitmesiyle başa çıkabilirdim ama, gittikten sonra unutmasıyla savaşamam.

Şarap güzelliğinde yıllanan bi' kokuya sahipti, her geçen gün daha çok özlüyordu insan.

Uyandıktan sonra, hangi akşamdan kalma hayallerin içinde kayboldun hatırlayamıyorum...

Ve içinde O'nun açtığı boşluğu, boğazında düğümlenen pişmanlıkları yutkunarak dolduruyordu...

Evrendeki tüm yıldızlar parmaklarımızın arasından kayarken, ellerini tutup hepsini avuç içine hapsetmek isterdim.

Aklıma öyle bir düşüyorsun ki, ben o düşüşten nasıl kurtuluyorsun hiç mi canın yanmıyor, anlamıyorum.

Senden arta kalan yalnızlığı kimse görmesin diye düşlerimin altına süpürüyorum.

Senle ilgili tüm düşleri az önce uyandığım, toplamadığım yatağa bırakıyorum. Biraz daha uyu hayallerimde.

Evrendeki tüm yıldızlar parmaklarımızın arasından kayarken, ellerini tutup hepsini avuç içine hapsetmek isterdim.

Aklıma öyle bir düşüyorsun ki, ben o düşüşten nasıl kurtuluyorsun hiç mi canın yanmıyor, anlamıyorum.

Beraber hayalini kurduğumuz gecelerin gökyüzünde ikimize yer yok artık.

Gündüz basit bir dünya kafam, gece galaksiler.

Onunla birlikteyken onu seviyordum, ama ayrıldıktan sonra anladım, acısıymış aşkın ta kendisi.

Çekip gitti ama neden ara sıra kendini bana hatırlatıyor? Neden parmaklarıyla yalnızlığıma dokunup canımı yakıyor...

Bakışlarında kim varsa söyle ona, çekilsin... Kendimi göremiyorum.

Sen bilmezsin, geceleri uyuduğunda hayallerimi örterdim üstüne, kıyamazdım.

Çaresizlik mi? Elinde unuttuğun yanan sigaranın ucuna düşen bir gözyaşı damlasıdır. Böyle söner hayaller.

Gözyaşlarını diz kapaklarıyla silenler vardır, bilmezsiniz o yalnızlığı, kendilerine nasıl sarıldıklarını.

Bir an boşluğuma denk geliyor, unutoyrum seni, gülüyorum... Gülünce aklıma geliyorsun, sanki ihanet etmişim gibi...

Kafanızın içinde, onunla beraber yaşamak için şehirler kurar, sonra o sokaklarda bi başınıza yürürsünüz, işte budur yalnızlık.

Gülüşüne bi' nakarat saklanmış, başka şarkılarla aldatamıyorum sesini.

Sonra ne mi oldu? Soğudu ellerim, hissizleştim. Bir kere sarılsa ısınırdı belki içim. Ama sarılmadı...

Parmaklarını hayallerimin arasına geçirdi, ve başkasının elini tuttu

Sırıl sıklam aşık olmak ne diye sordu kendine, sanki geceleri yastığını gözleriyle ıslatan o değilmiş gibi

Düşünceler bulutluysa, gözlerinden akar hayalini kurduğun...

Ben geceyi gözlerine indiririm de, bizim gökyüzümüzde sarılarak izleyeceğimiz yıldız kalmadı ki...

Parmak izlerin bulaşmış hayallerime, başkasını tanımıyor düşlerim...