"Geçmişe bakmak gibidir gökyüzünü seyretmek... Az biraz yıldız, bolca karanlık görürsün"

"Belki karanlığım, ama gölgeme göre ben bir gökkuşağıyım"

"Artık hayallerim, çocukluğumdan arta kalan bir tür kelebek etkisidir zihnimde"

"Gözyaşları o kadar ağırdır ki, kanatları yetmez kadının uçmaya"

"Ben kendi karanlığımda hiç olurken, yanımdakiler rengarenk düşler içindeydi hep"

"Önce hayallerimin içinde oynadın, bir çocuk gibi... Sonra büyüdün, hayallerimle oynadın."

Gözleri geceye alışanın, göz altları kararırmış, tıpkı gökyüzü gibi"

"Sigara dumanıyla bulutlar çizer, geceye kendi gökyüzümden bakarım"

Olmadı bir sigara yakar, beraber döneriz dedim Sen bekle hemen döncem dedi, dönmedi Ben bi' başıma döndüm yalnızlığıma

Her giden gibi sende değişmişsin, hiç şaşırmadım... Çünkü ''kendini bende unutmuşsun, sensiz kalmışsın oralarda''

İnsanlar sizi anlamaz, ve sizde yazarak kendinizi kendinize anlatmaya çalışırsınız "hatam nerede" der gibi...

"Yaptığı hataları suratına öyle sert vuracaksın ki, ruhu mosmor gezecek bazıları"

İnsan içinde bulunduğu dünyada değil, kendi içinde bulduğu dünyada kaybolur

Söylesene gece, çok mu acı çektin? Bu karanlığın bir anlamı olmalı... İçim gibi, yoksa ben misin? Her yıldız bir umut mu sana göre...

'O' kelimelerle dokunabildiği hayallerimde yeni şehirler yaratabiliyorken, 'elleri uzakta olsa ne olur'

İnsan neden yazar... İçini dökmek için mi, yoksa imkansızı mümkün kılmak için mi? Belki de yazarak 'O'nunla olabildiği içindir

Deniz şart değil yüzme bilmeyen adama, kadının iki damla gözyaşında bile boğulur.

Gözyaşları sessiz çığlıklarıdır 'bir insanın' çığlıklarını silebilir misiniz

Kayıp olan ayıbın yolu değil, ayıp yolunda kaybolan 'sizlersiniz'

"Benim içimdeki gökyüzü, anca gece olunca birleşir karanlıkla"

Kendimle zorum var bu aralar, rahat durmuyor düşünceler... Öfkeliyim çoğu şeye, deliriyorum, deliyim, 'biraz belayım bu aralar'